Święty Sebastian za życia wybrał odważną i szlachetną drogę, za którą przyszło mu złożyć największą ofiarę. Nieugięcie sprzeciwiając się cesarzowi Dioklecjanowi, z którego rozkazu ginęły setki chrześcijan, niejako sam wydał na siebie wyrok. W zamian Jego postawa była wzorem dla wszystkich wyznawców Chrystusa - w pierwszych wiekach był jednym z najbardziej czczonych Świętych, któremu głównie powierzano sprawy beznadziejne.

Sebastian urodził się w Galii. Jego ojciec pochodził z rodziny urzędniczej zamieszkałej w Narbonne, matka natomiast była mediolanką. Otrzymał staranne wychowanie, następnie został żołnierzem. Miał być dowódcą straży cesarza Marka Aurelego Probusa, choć według św. Ambrożego, dowodził strażą przyboczną samego Dioklecjana. Za wypominanie mu strasznego okrucieństwa wobec chrześcijan, został przeszyty strzałami. Na pół umarłego odnalazła go pewna niewiasta, Irena, i swoją opieką przywróciła mu zdrowie. Sebastian po powrocie do sił ponownie udał się do cesarza, by stanąć w obronie wyznawców Chrystusa. Wtedy Dioklecjan kazał go zatłuc pałkami, a jego ciało wrzucić do kloaki. Stamtąd wydobyła je i ze czcią pochowała niewiasta Lucyna.

Na grobie Męczennika wystawiono bazylikę. Sebastian należał do najbardziej znanych świętych w Kościele. Rzym uczynił go jednym ze swoich głównych patronów. Część relikwii została podarowana przez papieża Eugeniusza II św. Medardowi. Relikwię głowy papież Leon IV umieścił w bazylice "Czterech Żołnierzy Koronowanych" w Rzymie. Św. Sebastiana zaliczano do piętnastu orędowników. Czczony był jako patron chroniący od epidemii. Za swego opiekuna obrali go także: żołnierze, myśliwi, strażacy, kamieniarze, ogrodnicy.